Clumsy ferret - część 9

Witajcie;) Jak widzicie wzięłam się do roboty. Dziś zapraszam na kolejny rozdział naszej "Niezdarnej Fretki". Jak zwykle, mam ogromną nadzieję, że rozdział przypadnie Wam do gustu. Enjoy! 

P.S. Mała informacja dotycząca nagronowego opowiadania: wiem, że już minęło sporo czasu od ostatniej publ., ale mogę obiecać, że już niedługo pojawi się kolejny rozdział "You're mine, no matter what". Słowo harcerza!;)

Castiel’s POV:

- Masz ochotę na coś więcej? – Dean uśmiechnął się, spoglądając mi w oczy.  

- Więcej? – Podniosłem się, lekko odchrząkując. Podświadomie wróciłem do rozmowy z Balthazarem. Czyżby Deanowi zależało wyłącznie na tym, by mnie „zaliczyć”? Od początku udawał, że jest we mnie zakochany, tylko po to, żebym mu uległ? Nie i jeszcze raz nie! Przenigdy w to nie uwierzę. To nie był mój Dean. – Co masz na myśli? – spytałem.

- Ja tylko… Czy miałbyś ochotę na inną piosenkę? Tego zespołu, co teraz leci. Czy masz ochotę na więcej ich kawałków? – Wypalił chaotycznie.

- Możesz mnie odwieźć do domu?

- Co? Przecież mówiłeś…

- Wiem, co mówiłem, ale mam ochotę wrócić teraz do siebie. Przepraszam. – powiedziałem zupełnie bez sensu. Dlaczego? Pfff…,  gdybym wiedział. Moje nielogiczne zachowanie, już dawno przestało mnie dziwić.  

- Powiedziałem coś nie tak, prawda? Przez to boisz się jechać do mnie?

- Boję? Niby czemu? – zaśmiałem się pod nosem. – Wcale, że nie.

- Nie chcesz do mnie jechać, bo?

- Będą twoi rodzice w domu? – spytałem, odwracając się w jego kierunku. Z początku chłopak zdawał się osłupiały. Otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, lecz zamiast tego usłyszałem jedynie stłumione jęknięcie. Póki co, nie chciałem zastanawiać się nad jego znaczeniem. Czując, że serce zaraz rozerwie mi mostek, zadałem pytanie jeszcze raz. – Będą twoi rodzice w domu? – W tamtej chwili miałem nad nim przewagę. Mój nagły i jak się później okazało krótkotrwały przejaw pewności siebie wywarł na nim szokujące wrażenie.

- Nie wiem, ale chyba nie. – odpowiedział zmieszany. – To dlatego nie chcesz, do mnie jechać, tak? Nie będzie moich starych i się boisz, że coś ci zrobię? Mam rację!?

- Nie.

- To…

- Co?

- Czemu…

- Chcę, abyś mnie odwiózł do domu, bo… - Szukałem, jakiekolwiek logicznej wymówki, ale oczywiście nie mogłem wymyślić niczego sensownego. Uniosłem głowę i pocałowałem chłopaka w usta. Ten jęknął cichutko, wplatając palce w moje włosy. – Jedźmy do ciebie. – wymruczałem między pocałunkami, które trwały jeszcze jakiś czas. Uczucie, które towarzyszyło mi przy tej pieszczocie było magiczne. Nie przejmowałem się tym, co powiedział Balthazar. Liczyła się wyłącznie ta chwila. Ja w objęciach ukochanego chłopaka.

- Wow! Ta rozmowa zdecydowanie należy teraz do najdziwniejszych, jakie miałem w swoim życiu. – Dean odsunął się ode mnie, dysząc nieznacznie.

- …

- To jedziemy do mnie, czy chcesz iść do siebie? – zapytał rozbawiony. – Mam wrażenie, że nie możesz się zdecydować. – Odpalił samochód. – To jak?

- Chcę jechać do ciebie.

- Na pewno?

- Tak. – odpowiedziałem zdecydowanie. Nasza rozmowa była tak chaotyczna i pozbawiona sensu, że dziwiłem się, jak Dean mógł się w niej odnaleźć.

- Jesteś pewien? – zaśmiał się szyderczo.

- Tak i zamknij się już! – cmoknąłem w jego stronę, czując pieczenie na obu policzkach. – Wiesz, że gdy się denerwuję nie myślę zbyt logicznie, prawda? Zawsze dużo mówię i nie mogę tego opanować. Tak, jak w tej chwili. – Wziąłem głęboki wdech, po czym wypuściłem powietrze z lekkim świstem. – Błagam, zrób coś, bo się nigdy nie zamk… - Nie odwracając wzroku z przedniej szyby, Winchester chwycił moją dłoń i przyłożył ją sobie do ust. – Co ty…

- Całuję moją Fretkę.

- No wiesz! – wyrwałem rękę, szybko odwracając się w przeciwnym kierunku. – Teraz to mnie dopiero zawstydziłeś.

- Nie przesadzaj. - powiedział roześmianym głosem, poczym zgłośnił płynącą w tle balladę.

http://www.youtube.com/watch?v=FgT_mJXbvCQ

- Kto to śpiewa, bo chyba nie znam. – spytałem. Odkąd moje uczucia względem Deana stały się zbyt silne, by móc je ignorować, zacząłem interesować się tą samą muzyką, co on. Dowiedziałem się, jakie zespoły słucha, co jest jego ulubioną piosenką i jaki album AC/DC uważa za najlepszy. Wiedziałem, że dzięki temu będę mógł się do niego zbliżyć.  

- Reo Speedwagon. To jeden z lepszych utworów, Fretko. Myślałem, że ją znasz. – spojrzał na mnie, po czym zaśpiewał wraz z piosenkarzem. - And I'm gonna keep on lovin’ you, cause it's the only thing I wanna do. I don't wanna sleep, I just wanna keep on lovin’ you. – Moje serce przyśpieszyło, a głos ugrzązł w gardle. Dean spoglądał w moje oczy zarumieniony. W pierwszej chwili nie wiedziałem, jak się zachować. Sytuacja była naprawdę niezręczna. Podrapałem się w tył głowy, posyłając nastolatkowi spłoszony uśmiech. - And I meant, every word I said. When I said that I love you I meant, that I love you forever… - Przerwałem mu, wpijając się we słodkie wargi. To była najlepsza metoda, by uniknąć krępującego dialogu, który z pewnością i tak zaraz nastąpi. – Coś się stało? Nie podobała ci się piosenka?

- Podobała. Nawet bardzo.

- To dlaczego mnie uciszyłeś? – Wiedziałem, że w tej chwili pewnie rozpierała go duma. W jego roześmianych,  zielonych oczach widziałem swe zawstydzone oblicze. Drżące dłonie próbowałem skryć w kieszeniach, jednak nastolatek nawet to mi uniemożliwił. Splótł ze mną swe palce, opuszkami pieszcząc zmarzniętą skórę. – Jesteśmy już na miejscu. – Stres nie pozwolił mi powiedzieć, ani słowa. Wciąż tępo wpatrywałem się w przystojną twarz Winchestera, czekając aż odzyskam władzę nad ciałem. – Wchodzisz, czy zostajesz w tym zimnym samochodzie?

- I-idę! Oczywiście, że idę! – krzyknąłem, lekko piskliwym głosem. – Przepraszam.

- Za co?

- Za to, że cię uciszyłem.

- Spokojnie, w zanadrzu mam jeszcze sporo innych piosenek.

***

Dom Deana był duży i przestronny. Na ścianach wisiały przeróżne fotografie. Kolorowe, jak i stare czarno-białe, pewnie jeszcze z wojennych czasów. W ich centrum znajdowało się dość spore zdjęcie całej rodziny. Sądząc, po wyglądzie Deana i wzroście Sammy’ego było robione stosunkowo niedawno. Pan John obejmował swoją żonę, uśmiechając się szczerze. Twarz kobiety promieniała wesoło i pomimo sporej ilości zmarszczek, nadal wyglądała pięknie. Obok nich stał z pewnością pan Robert Singer, przyjaciel rodziny. Choć rodzice wyglądali na zdjęciu radośnie, tak twarze obydwu nastolatków wygięte były w grymasie niezadowolenia. Dean miał skrzyżowane na piersiach ręce, a Sam oparte na biodrach. W rezultacie wyglądało to naprawdę komicznie.

Przez jeszcze krótką chwilę przyglądałem się wszystkich zdjęciom, gdy poczułem ciepło przy uchu. Odwróciłem się spanikowany, widząc piegowatą twarz Winchestera.

- Przestraszyłem się!

- Przepraszam. – Cmoknął mnie w nos. – Od dziecka byłem przystojny, nie uważasz? – Otworzyłem usta, lecz zamiast odpowiedzi, z gardła wydobył się dziwnie brzmiący jęk. – Tylko spójrz na to. Miałem wtedy chyba ze trzynaście lat, a już wszystkie dziewczyny za mną szalały.

- Nadal jesteś bardzo przystojny i nadal wszystkie za tobą szaleją. – Zabrzmiałem nieco zazdrośnie.

- A ty?

- Co ja?

- Szalejesz za mną? – Przybliżył twarz. – Szalejesz za mną Fretko, tak jak ja szaleję za tobą?

- Ja… - W momencie, gdy chciałem przyznać się, że Dean był miłością mojego życia i szaleję za nim jeszcze mocniej, niż był w stanie to sobie wyobrazić, przeraźliwie zaburczało mi w brzuchu.

- Chyba zgłodniałeś. – Uniósł usta w szerokim uśmiechu. – Chodźmy do kuchni. Coś ci upichcę, choć ostrzegam, że najlepszym kucharzem nie jestem.

Wchodząc do pomieszczenia, zauważyłem wiszące na lodówce kolorowe rysunki. Sądząc po niezbyt dobrych zdolnościach plastycznych, narysowane zostały przez kilku letnie dziecko.

- Kto to rysował?

- Ja. – odpowiedział poważnie.

Widząc szok na mojej twarzy, szybko dodał:

- Gdy jeszcze byłem dzieckiem, Fretko. Już kilka razy błagałem mamę, żeby je zdjęła i najlepiej wyrzuciła, ale nie chcę mnie słuchać.

- Oh, rozumiem. – Po raz pierwszy między nami zapanowała tak długa i krępująca cisza. Dean krzątał się po kuchni, przygotowując mało apetyczne kanapki, a ja zamiast zabawiać go rozmową, siedziałem tępo gapiąc się przed siebie. – Dean… - Poczułem głośną wibrację w kieszeni. Wyjąłem telefon i widząc imię Balthazara na wyświetlaczu odrzuciłem połączenie.

- Kto to?

- Nikt ważny. – rzuciłem od niechcenia, gdy telefon znów zawibrował.

- Odbierz, może to coś ważnego.

- Nie sądzę. – Wzruszyłem ramionami. Wyłączyłem komórkę i schowałem na same dno skórzanej torby, wiedząc że tak będzie najlepiej. Wiedziałem, że rozmowa z przyjacielem tylko obudziłaby we mnie niepotrzebne wątpliwości. Chciałem tego uniknąć, by samemu przekonać się na własnej skórze, jaki Dean był w rzeczywistości. Miałem w zanadrzu pewien plan, który pozwoli mi na sprawdzenie prawdziwych zamiarów nastolatka względem mnie. Wszystko już obmyśliłem, dlatego teraz jedyne co mi pozostało, to poczekać na właściwy moment.

- Jak chcesz. W każdym razie kanapki już gotowe. Wiem, że wyglądają strasznie, ale się starałem.

- Doceniam to. – Posłałem chłopakowi ciepłe i pełne zrozumienia spojrzenie.

- Pójdziemy do mojego pokoju, czy wolisz jeść tutaj? – Zadrżałem na samą myśl.

- C-chodźmy do ciebie. – Zaraz nastąpi coś, o czym marzyłem od dłuższego czasu. Przekroczę próg pokoju mojego ideału! To musiał być sen!

- Idziesz? – krzyknął w moją stronę, stojąc już przy schodach.

- T-tak!

Popędziłem w jego stronę, nie zwracając uwagi na rozwiązane sznurowadło przy lewym bucie. W ułamku sekundy wylądowałem na podłodze, czując silne pieczenie w okolicach czoła. Ostanie, co ujrzałem to biegnącą w moją stronę postać Winchestera.

***

Obudziłem się z potwornym bólem głowy. Jeszcze nie otwierając oczu, przewróciłem się na lewy bok, czując przed sobą coś ciepłego. Powoli uchyliłem powieki, widząc siedzącego przede mną Winchestera. Nerwowo bawił się rąbkiem poduszki, co jakiś czas rzucając mi speszone spojrzenie.

- Jak się czujesz? – spytał kojącym głosem. – Dość mocno uderzyłeś się w głowę.

- Uderzyłem? Kiedy?

- Podbiegłeś do mnie i się przewróciłeś. Na dole, przed schodami. Mieliśmy tu przyjść, zjeść te potworne kanapki. – skrzywił się.

- Czemu potworne? – Uniosłem się, ignorując szumienie w uszach.

- Zamiast solą, posypałem je cukrem, a zamiast użyć łagodnej papryki dałem papryczkę chili. Dobrze, że nie widziałeś mojej miny, gdy wziąłem to coś do ust. Ugh.

- Czyli dobrze, że straciłem przytomność. – zaśmiałem się. Ostrożnie zbliżyłem się do chłopaka, kładąc mu głowę na ramieniu. Ten objął mnie i przysunął do siebie. Ciepło, które od niego biło koiło wszystkie moje zmysły. Czułem się naprawdę szczęśliwy. – Pocałujesz mnie? – spytałem cichutko. Mimowolnie znów zalałem się rumieńcem, który poczułem aż na uszach.

- Wiesz, że nie musisz mnie o to pytać. – oblizał wargi i podarował mi słodki pocałunek, mający w sobie coś tajemniczego. – Codziennie marzyłem o tej chwili. – Serce waliło mi niczym młot pneumatyczny. – Marzyłem o tym, że w końcu będę mógł cię trzymać w swych ramionach. O tym, że będę mógł nieustannie całować.

- Serio?

- Tak, Fretko. Mówię poważnie. Wiem, że słaby ze mnie romantyk…

- Tego nie powiedziałem.

- Przy tobie czuję coś, czego jeszcze nigdy nie doznałem, wiesz?

- Jak ja przy tobie, Dean. – przełknąłem ślinę. Po raz pierwszy z moich ust nie wylała się fala bzdurnych słów bez znaczenia. Pomimo stresu, jaki czułem nie straciłem nad sobą panowania.

- Kocham cię, Fretko.

- Ja też… cię kocham, Dean. – szepnąłem, poczym szybko wpiłem się w jego wilgotne usta. Nie przerywając czułej pieszczoty położyłem się na plecach. Drżącą dłonią chwyciłem Deana za kark i pociągnąłem bliżej siebie. Chłopak usiadł na moich biodrach, nachylając się nad twarzą. W jego ruchach nie było nic gwałtownego. Przesuwał palcami wzdłuż moich ramion wolno i spokojnie, jakby bał się, że może mnie „uszkodzić”.

- Mogę zdjąć z ciebie koszulkę? – Jego cichy głos przeszył moje ciało.

- T-tak. Rób wszystko, na co masz ochotę.

- Jesteś tego pewien?

- Nie. Oczywiście, że nie.

- Więc?

- Zdejmij mi ją wreszcie, proszę! – Poczułem jego wargi przy szyi. Delikatnie ssał i przygryzał moją skórę, seksownie przy tym mrucząc. Zwinnym ruchem pozbył się zarówno mojej, jak i swojej koszuli i rzucił je niedbale na podłogę. – Masz cudowne ciało.

- Należy do ciebie.     

Atmosfera między nami stawała się coraz bardziej napięta. Winchester kołysał biodrami, pobudzając mnie do granic szaleństwa. Chyba nie zdawał sobie sprawy, że w takim stanie długo nie wytrzymam.   

- Castiel, chcę więcej… – Zsunął rękę niżej, chwytając mnie za udo. Rzuciłem mu pytające spojrzenie. – Pragnę cię, Fretko. Pragnę cię już tak długo.  

- Ale… - Nie pozwolił mi skończyć, zakrywając usta dłonią.

- Castiel, kochaj mnie… kochaj mnie, teraz!

Byłem zszokowany takim obrotem sytuacji. Wszystkiego bym się spodziewał, ale z pewnością nie tego. Dean Winchester proszący mnie o to, bym go… . To jakiś naprawdę mało śmieszny żart!

- Dean, ja też cię pragnę, ale nie wiem, czy…

- Proszę, Fretko. Zrób to.

- Ale ja nie umiem! To znaczy nie wiem, czy umiem! – wrzasnąłem w myślach. – Od czego mam zacząć? Szybko, myśl! Może od tego. – wyszeptałem, po czym wpiłem się w jego wilgotne wargi. Nie przerywając chaotycznego pocałunku, zacząłem odpinać  spodnie…

***

- Castiel, wszystko w porządku?

- Mhm.

- Castiel.

- Tak? – uchyliłem powieki. Dean spoglądał na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- Chyba śniło ci się coś przyjemnego. – Zerknął w dół. Podążyłem za jego wzrokiem czując, że zaraz będę się musiał ostro z wszystkiego tłumaczyć.

- Ja…