I lost without you... - część 1

Hej. Dobrze widzicie. Znów przedstawiam Wam kolejne nowe opowiadanie. Tym razem nie ma ono nic wspólnego z Destielem. Jakiś czas temu zaczęłam grać w pewnego RPG-a. Szczerze, to zaczęłam tylko i wyłącznie ze względu na Sheidana. Tak. To nowy pairing, który pochodzi właśnie z fandomu gry zwanej Mass Effect. Jeśli ktoś zna, nie muszę dużo mówić. Jeśli nie, zapraszam do lektury na:  http://pl.masseffect.wikia.com/wiki/Mass_Effect_PL_Wiki. W każdym razie zauroczyła mnie historia miłosna Komandora Sheparda i Porucznika Alenko. Dlatego postanowiłam napisać o tym autorskie opowiadanie. Szczerze mówiąc nie czytałam o nich żadnego ff'a pisanego w naszym ojczystym języku... Dobra, by już nie przedłużać. Zainteresowanych zapraszam do lektury!

P.S. Jak pewnie zauważyliście u góry pojawił się nowy odnośnik "Mass Effect (Sheidan)" - tam zamieszczać będę opowiadania długie, jak i one-shoty o moich dwóch kosmicznych bohaterach. Także, bądźcie czujni.

P.S.S. Jak zawsze dziękuję Gośce ;*

Enjoy!
_____________________________________________

- Czeka nas ważna misja, Alenko. Jak się czujecie? – Shepard podszedł do porucznika, widząc jego zatroskaną minę. Choć na początku nie chciał się do tego przyznać przez te wszystkie miesiące spędzone na pokładzie SSV Normandii, zdążyły obudzić się w nim uczucia wobec do tego nieśmiałego chłopaka. Podczas pierwszej, wspólnej misji na Eden Prime prawie otarł się o śmierć. Gdyby nie szybka reakcja Kaidana, nadajnik Żniwiarza zmieniłby jego mózg w kleistą papkę. Mężczyzna uratował mu życie, narażając siebie. Shepard wiedział, że nie może już dopuścić do takiej sytuacji.

Obecnie największym zagrożeniem był bezwzględny Saren - byłe Widmo i członek Rady Przymierza. Zagrażał Cytadeli, ludzkości. Zagrażał wszystkim mieszkańcom Galaktyki. Wszyscy darzyli go zaufaniem, ale to zmieniło się, gdy zaczął współpracować z Suwerenem - Żniwiarzem. Jego umysł wypełniły mity o powrocie starożytnej rasy, która setki tysięcy lat temu sprowadziła na całą Galaktykę śmierć i spustoszenie. Jedna z pierwszych, potężnych cywilizacji, zwanych Proteanami, zginęła. Shepard nie mógł do tego dopuścić. Nie mógł pozwolić, by świat znów zamienił się w mroczną pustkę. Za swoje zasługi otrzymał od Rady możliwość wstąpienia do elitarnego oddziału Widm - strażników ładu i porządku w Galaktyce. Od tego momentu wiedział, że ludzie zaczęli widzieć w nim bohatera. Na jego barki spadł obowiązek pokonania Sarena i nie dopuszczenie do powrotu Żniwiarzy.

- Komandorze Shepard. - Alenko wyprostował się, szybko przybierając kamienną twarz. Serce zakuło go w klatce, a oddech przyśpieszył.

- Spocznij. Zadałem wam pytanie, więc może raczycie opowiedzieć?

- Tak, sir. - Chłopak zagryzł wargę, próbują przypomnieć sobie pytanie, które słyszał kilka sekund wcześniej. - Eem.. - Podrapał się w tył głowy, dyskretnie zerkając w błękitne oczy przełożonego.

- Jak się czujecie? - Shepard zapytał cierpliwie.

- Jestem zaniepokojony.

- Dlaczego?

- Saren nie zna żadnych granic. Jego współpraca z Gethami... - westchnął. - Gethy to syntetyki prawda?

- Tak. zostały stworzone przez Quarian, jako pomoc i siła bojowa. Gdy zyskały świadomość zaczęły wypytywać o swoją egzystencję. W obawie przed potencjalnych zagrożeniem Quarianie postanowili je zlikwidować.

- To doprowadziło do wojny.

- Dokładnie. W wyniku wojny wywołanej w ten sposób, Gethy pokonały swoich stwórców. Zmusiły ocalałych do ucieczki ze swojego świata i wiedzenia wędrownego życia. Jeśli tak interesują cię wydarzenia z tamtego okresu, może porozmawiaj z Tali? Ona z pewnością wie więcej, niż ja. - Shepard uśmiechnął się lekko.

- Dlatego ja nigdy nie ufam syntetykom.

- Bardzo dobrze. To, co przydarzyło się Quarianom służy nam, jako ostrzeżenie. Rozwijanie i stosowanie sztucznej inteligencji może nieść za sobą fatalne skutki. W każdym razie, dość tej historii. Powiedzcie mi lepiej, co jeszcze was nie pokoi.

- Nie powinienem tego mówić.

- Czego? - zdziwił się.

- Komandorze Shepard wiecie, że uważam was za wspaniałego dowódcę. - Mężczyzna odpowiedział jednym tchem.

- Nie zawstydzajcie mnie, Alenko. Robię to, co muszę. Pamiętajcie, że bycie dobrym dowódcą jest niczym, gdy nie ma się tak doborowej drużyny, jak wy.

- Co do Wrexa, mam wątpliwości.

- Hahaha. Kroganie mają temperament, nie zaprzeczę.

- Shepard, ja nie chcę by coś ci się stało. - Alenko wyrzucił z siebie słowa, szybko odwracając wzrok. Każdy dzień mógł być tym ostatnim. Za każdym razem czekał w swojej kajucie, aż kapitan wróci z kolejnej, niebezpiecznej misji. - Czemu nigdy nie bierzesz mnie ze sobą? - wymruczał po cichu. - Tylko każesz mi na siebie czekać. Boję się o ciebie. Sam wiesz, co Gethy zrobiły przodkom Tali. Są silne i bezwzględne. Martwię się o ciebie, jak kretyn. Ty idziesz walczyć, a ja siedzę na tym pieprzonym statku, ciągle wysłuchując irytujących żartów Jokera! Ty ratujesz ludzkość, a ja?! Tylko chodzę i zastanawiam się, czy tym razem wrócisz żywy. Myślę, czy jeszcze usłyszę twój głos, Shepard.

Komandor stał zszokowany, w pierwszej chwili nie wiedząc, co powiedzieć. Alenko zakrył twarz, czując jak policzki pieką go od wstydu. Znów czekała ich ważna misja. Musieli znaleźć Matkę Benezję, która okazała się wspólniczką Sarena. Kaidan nie miał zamiaru siedzieć bezczynnie.

- Poruczniku Alenko, ja...

- Przepraszam. Nie powinienem pozwalać sobie na takie spoufalenie.

- Kaidan, proszę byś za pół godziny zjawił się w mojej kajucie.

- Eeem, tak jest, sir. - powiedział lekko zbity z tropu.

- Do zobaczenia.

- Sir. - Kaidan niepewnie zasalutował, nie rozumiejąc obojętnej reakcji komandora. Odprowadził go wzrokiem, przy okazji napotykając stojącego niedaleko turianina. - Co tu robisz, Garrusie?

- Zbieram informację na temat naszych dział. Muszę je przekalibrować, bo póki, co strzelamy na ślepo. A z tobą wszystko gra, dzieciaku?

Garrus Vakarian był turianinem. Rasy słynącej przede wszystkim ze swych zdolności militarnych. Obecnie stanowili największą część sił Cytadeli, przez co również dominowali w jej przestrzeni. Garrus pracował w Wydziale Śledczym SOC (Sił Ochrony Cytadeli). Był odpowiedzialny za śledztwo w sprawie Sarena Arteriusa, będącego wtedy najlepszym Windem Rady. Gdy na jaw wyszły fakty jego zdrady, powiedziano Garrusowi, że trwające śledztwo się skończyło. Ten jednak postanowił się sprzeciwić i kontynuować je na własną rękę. Ostatecznie dołączył do zespołu Sheparda, by pomóc mu pokonać Sarena i syntetyczną armię Gethów.

- Alenko.

- Tak, Garrusie. Nie przeszkadzaj sobie.

- Wyglądasz na zmartwionego.

- Nie chcę o tym gadać. - Kaidan złożył ręce na piersi, rzucając mu oschłe spojrzenie.

- Lubisz komandora Sheparda, prawda?

- S-skąd taki pomysł?! - krzyknął speszony.

- Mimo swojego wieku mam bardzo dobry słuch. Zresztą możesz oszukać wszystkich. Ja widzę, jak codziennie na niego patrzysz. Widzę, jak cieszysz się gdy wraca cało z kolejnych misji. - Garrus mówił spokojnym tonem. - Starasz się to ukrywać, ale wiem, co do niego czujesz. - Położył dłoń na ramieniu zdenerwowanego chłopaka. Zarówno on, jak i Shepard stali się dla niego bliskimi przyjaciółmi.

- Nawet jeśli, to co z tego? Shepard i tak ma mnie w nosie. Zaczynam rozumieć, że dla niego liczy się przede wszystkim pokonanie tego pieprzonego, zbuntowanego Widma.

- Istotnie.

- Widzisz?!

- Istotnie jest to dla niego ważne, ale nie priorytetowe. - Turianin dopowiedział spokojnie. Nieco bawiło go zdenerwowanie Kaidana, ale nie zamierzał go o tym informować. Czasami trudno mu było przewidzieć ludzkie reakcje. Wbrew pozorom nadal pozostawali jedną z bardziej skomplikowanych ras we wszechświecie. - Nawet nie wiesz, w jakim błędzie jesteś myśląc w ten sposób.

- Że co?

- No nic. - Garrus poklepał oszołomionego chłopaka po plecach. - Wybacz, ale muszę iść do maszynowni. Zmień tok myślenia, Kaidan. Oh i nie smuć się już. Wyglądasz naprawdę brzydko z mokrymi oczami.

- Spadaj.

Alenko stał otępiały ostatnimi wydarzeniami. Powiedział komandorowi prawdę. Powiedział, co czuje. Teraz zastanawiał się, jakie będą tego reperkusje. Co jeśli go wyrzuci? Każe wracać do Cytadeli i nie będzie chciał już nigdy go widzieć? Alenko ślepo wierzył, że tak się nie stanie. Rozmowa z Garrusem dała mu maleńki promyk nadziei. „Nawet nie wiesz, w jakim błędzie jesteś myśląc w ten sposób.”. Choć mogła być to jedynie mrzonka. Zakochany umysł już nie raz płatał mu figle.

***

Alenko pośpiesznie spojrzał na zegarek. Lada moment czekała go rozmowa w kajucie Sheparda. Nigdy tam nie był, choć marzył o tym każdego dnia. W nocy często wyobrażał sobie, że kładzie się obok komandora, wtulając w jego ciepłe ciało. To uczucie było nie do zniesienia. Leżąc sam w łóżku, otulony kwadratową kołdrą czuł, że przepełnia go pustka i smutek. W dodatku dość często miewał silne bóle głowy, przez które nie mógł zasnąć.

Porucznik Kaidan Alenko był biotykiem. Jako dziecko wszczepiono mu kontrowersyjny neuroimplant L2, znany z wywoływania uszkodzeń neurologicznych. Mężczyzna postrzegany był, jako szczęściarz, ponieważ u niego implanty wywoływały jedynie bolesne migreny.

Po ciężkim dzieciństwie wstąpił do Marynarki Przymierza, by rozpocząć służbę. Po jakimś czasie awansował na porucznika, który pomimo problemów zdrowotnych (wywołanych przez biotyczny implant) zdobył kilka wyróżnień. Kaidan był człowiekiem uświadomionym politycznie, ale jednocześnie konserwatywnym, ostrożnym i opanowanym. Początkowo obwiał się używać biotyki przeciwko żywym celom. Zmienił jednak zdanie po akcji na Eden Prime, podczas której na jego oczach zginął kapral Jenkins.

- Komadorze, mogę? – Kaidan spytał, pukając do drzwi. Stał przed kajutą komandora już jakiś czas, nie mogąc przełamać się, by wejść do środka.

- Tak, wejdź. – Shepard odpowiedział drżącym głosem. Kaidan wszedł ostrożnie zamykając za sobą drzwi. Pośpiesznie rozejrzał się po pomieszczeniu, zauważając siedzącego na łóżku mężczyznę. – Po pierwsze nie życzę sobie, byś spoufalał się ze mną przy reszcie załogi. Garrus stał niedaleko i jestem pewien, że widział twoją scenę.

- Ja.. przepraszam komandorze. Obiecuję, że to się więcej nie powtórzy.

- Kaidan, wy czegoś nie rozumiecie. Bardzo was cenię, Alenko. Liczę się z waszym zdaniem, jak z niczyim innym. Jesteście odważni i prawi, a takich ludzi chcę mieć na moim statku. - Shepard poklepał miejsce obok siebie. - Siadaj.

- Komandorze, ja bardzo dziękuję za te wszystkie słowa, ale… - Zajął miejsce obok mężczyzny.

- Nie przerywajcie mi, proszę. – Kaidan pokiwał głową. Serce biło mu w piersi, niczym ciężki, mosiężny dzwon. Spocone dłonie schował pod nogi. Uważnie wsłuchiwał się w słowa komandora, chcąc zrozumieć, o co w tym wszystkim chodziło. – Nie chcę byście zachowywali się tak przed pozostałymi załogantami. Inna sprawa, gdy jesteśmy sami tak, jak teraz... Czy to, co mówiłeś, to prawda? – Oczy Sheparda przepełnione były obawą.

- Tak. Powiedziałem, co czuję i mam nadzieję, że mnie nie zwolnicie, sir.

- Skąd ten głupi pomysł?
- Znam regulamin Przymierza. Jasno napisane jest, by nie mieć żadnych bliskich relacji z przełożonymi. To mogłoby mieć poważne skutku wśród reszty załogi. Brak szacunku, dyskryminacja.

- Mylisz się, Kaidan.

- Jak to, sir?

- Proszę, jesteśmy sami. Darujmy sobie tę dyplomację.

- Dobrze? - spytał niepewnie.

- To pytanie, czy odpowiedź?

- Emm, odpowiedź, sir.

- Kaidan.

- Tak, przepraszam Shepard. - Alenko nie spodziewał sie takiego obrotu sprawy, lecz komandor zdawał się pewny tego, co mówi.

- Mówiłeś poważnie, Kaidan? Boisz się mnie stracić? - To pytanie rzuciło na nich pewne zakłopotanie. Alenko zaczerwienił się, czując przypływ adrenaliny.

- Tak mówiłem poważnie. Tylko ty masz mnie gdzieś. Nie przejmujesz się tym, co czuję. Zamiast brać mnie ze sobą, wszędzie ciągniesz Garrusa i tego przeklętego kroganina!

- Robię to dla twojego dobra.

- Hahaha, nie rozśmieszaj mnie! Trzymasz mnie na tym statku, jak psa. Nie po to przyłączyłem się do ciebie, byś mnie zostawiał. Jestem dobrym żołnierzem. - Kaidan wiedział, że przekroczył granicę. Był jednak ciekaw, jak bardzo będzie mógł w to brnąć. Wszystko i tak zaszło już za daleko. Nie mógł wycofać się ze swoich słów. Nie teraz, gdy siedział blisko komandora. Nie teraz, gdy już wyrzucił z siebie, co tak naprawdę czuł.

- Wiem o tym, ale nie chcę cię narażać, Kaidan.

- Narażać? Jestem gotów zginąć dla ciebie. Dla twojej misji, Shepard. Dla mnie jesteś bohaterem. - Alenko wyszeptał.

- Kaidan, co ty mówisz? Nie rozumiem.

- Kocham cię, komandorze.

Nastała długa, niczym nieprzerwana cisza. Mężczyźni wpatrywali się w siebie, ale żaden z nich się nie odezwał.

Do czasu.

- Koniec rozmowy, poruczniku Alenko. Proszę się rozejść.

- Co? Nie dosłyszałeś czegoś? Mogę dla ciebie zginąć ty pieprzony idioto! Będę walczył przy tobie do samego końca!

- Alenko jestem waszym przełożonym. Dostajecie pierwszą i mam nadzieję, że ostatnią naganę.
- Ty chuju! - Kaidan wrzasnął ze łzami w oczach. - Nienawidzę cię! - Pchnął komandora i wybiegł z kajuty. Jeszcze nigdy nie czuł się w ten sposób.

Po raz pierwszy zakochał się w mężczyźnie. Po raz pierwszy był w stanie oddać dla kogoś swe życie.


Ciąg dalszy nastąpi :)